Op 26 maart kreeg ik rond half 2 een bericht uit Davos. Normaal gesproken vind ik dat altijd erg leuk. Dit keer vertelde mijn oude collega dat Christoph ’s ochtends vroeg plotseling was overleden. Deze zag ik niet aankomen.. Christoph was één van “mijn jongens”. 8 jaar lang heb ik hem mogen begeleiden op de woongroep Riedstrasse van de Argo in Davos. Dit is een instelling voor mensen met een verstandelijke en/of lichamelijke beperking. Samen met mijn team heb ik leuke jaren gekend op de Riedstrasse. We hebben veel ondernomen en waren een hechte groep. Zelf was ik toen nog vrijgezel en deed ook veel slaapdiensten op de groep. Kortom het waren “mijn jongens”en ze waren  8 jaar lang een groot deel van mijn dagelijks leven.
 
In de jaren die ik nu in Nederland ben is het contact met de groep altijd nog gebleven en speciaal met Christoph en zijn ouders. Deze mensen hebben mij altijd ondersteunt en geholpen waar nodig. Jong als ik was was dat  heel fijn, daar in zón ver land. Het was als leidinggevende niet altijd makkelijk om als ( broekie van 25 ) een Zwitserteam aan te sturen.
 
Inmiddels ben ik 16 jaar terug in Nederland en heb ik een fijn gezin en ook weer een leuke baan opgebouwd. Maar Davos, de Argo en “mein Jungs”, zullen altijd een speciale plek blijven innemen in mijn hart.
 
“Uf wiederluegen”, Dag lieve Christoph, wat zullen we je missen…
 
Anne-Marie